Ik ben in mijn volwassen leven altijd sterk geweest. Huilen, dat deed ik bijna nooit. Dat had ik genoeg moeten doen in mijn eentje, in mijn jeugd. Daar had ik geen zin meer in. Dat was ik ontgroeid. En ik had ook geleerd om niet flauw te doen. (Ook mijn ouders konden niet bij hun emoties.)
Et voila, ik was ondertussen groot en sterk en lastige gebeurtenissen deerden mij niet zo veel meer..
Dacht ik.
In realiteit had ik mijn emoties volledig geblokkeerd. Ik kon niet meer bij mijn gevoel. Maar mijn lichaam was daar niet mee akkoord.
Ik had nekklachten en rugpijnen. En mijn sinussen liepen om de zoveel tijd volledig vast. En dat gaf dan ook meer en meer hoofdpijn.
Het heeft echt lang geduurd alvorens ik het patroon begon te zien.
Dat die sinussen volledig verstopten wanneer er verdriet was dat ik niet wou voelen. Ik had dan dagenlang last tot ik plots toch bij mijn verdriet kon. Het verdriet dat zich al die tijd gewoon wilde tonen. Gewoon gevoeld wilde worden.
Ik huilde eens goed en bij wonder waren dan ook elke keer de sinussen op slag terug vrij, en de hoofdpijn of nekklachten als sneeuw voor de zon verdwenen.
Nu weet ik wanneer mijn lichaam een pijn vertoont, dat er weer iets is dat ik niet kan of wil voelen. En dan zak ik in mijn lichaam. En ga ik luisteren wat het te vertellen heeft. Ik zie het ook keer op keer in mijn sessies dat dit bij veel sterke of altijd vrolijke vrouwen speelt. Ze hebben allerlei lichaamsklachten, omdat hun emoties er niet mogen zijn. Want wanneer we geen emotionele pijn willen voelen, dan laat ons lichaam het ons in de vorm van fysieke pijn gewaar worden.
Herken jij dit ook? Welke pijnen geeft jouw lichaam je opdat je terug zou beginnen voelen? Ik nodig je uit om even te gaan zitten en in je lichaam te zakken.
Te voelen wat er daar te voelen valt.
Je lichaam zal je dankbaar zijn.
Copyright © Alle rechten voorbehouden