Woon jij enkel op de bovenverdieping?
Alles wat we ooit hebben meegemaakt zit in het celgeheugen van ons lichaam. Daar waar onze hersenen over een eerder beperkte herinnering aan het verleden beschikken, zit elke detail van ons leven, en de vele levens ervoor, in onze cellen opgeslagen. Zowel de fijne belevingen als de zware, moeilijke en traumatische ervaringen.
Voortdurend alles rationaliseren is een coping mechanisme om met moeilijke zaken of overprikkeling om te gaan. Op die manier moet je je pijn of heftige emoties niet voelen.
Het is dus geen karaktertrek maar een patroon dat je hebt ontwikkeld. Dus je kan het ook terug veranderen. Goed nieuws he!
Voelen is de sleutel die veel deuren opent.
Het heeft lang geduurd tot ik dat echt geleerd heb. Ik heb zeker 20 jaar in mijn hoofd gelogeerd. En ik ben nog maar 5 jaar geleden beginnen verhuizen naar de verdieping eronder. De meeste meubels staan er al, op die benedenverdieping. Maar af en toe kom ik nog een verloren kastje tegen op de zolder. En dan merk ik dat ik weer mijn ratio aan het overstressen ben. En dus ook mezelf.
Mijn hoofd leek in het verleden veilig en comfortabel.. maar was in realiteit veel te druk en overwerkt. Het was nooit stil onder mijn hersenpan, ik had dialogen en conversaties met mezelf.. de hele dag door.
En hoewel ik van mezelf vond dat ik alles tot in de puntjes geanalyseerd had, tot in het oneindige zelfs, kan ik nu zien dat ik er eigenlijk meestal compleet naast zat. Ik vulde in voor anderen, kon het niet laten van alles en iedereen in hokjes te plaatsen en liep over van het (voor)oordeel.
Die 'fantastische'analyses brachten me ook echt twee keer niets op.Ik kwam opgeen enkele manier in actie, en ik bleef maarpiekeren. Het bleef allemaal eenfantasie.
En terwijl ik zat te ijsberenop zolder,wasde rest van mijn huis onbewoond.
De verwarming stond uit (Ik had het letterlijk bijnapermanent koud) en ik hadgeen voelingmet deonverwerkte emoties en trauma'sdie de hele tijd mijnmaagverkramptenen mijnhart sloten.Triggersdieme in allerleisituaties brachten die niet voedend waren voor mij.
Het lastige is meestal dat je dat niet door hebt wanneer je er middenin zit. Het is jedagelijkse realiteiten iets in jezelf denkt dat het zo is en niet anders kan. Het is eenblinde vlek.
En zo was dat ook bij mij.
En nu, na 5 jaar zakken in mijn lichaam, weet ik pas hoe immens veelvrijer, rustigerzelfzekerder én sensitieverje dan door je leven kan bewegen.
Hoe kom je nu eigenlijk uit je hoofd?
Naar mijn ervaring kan je daar op 2 lagen aan werken.
De eerste laag is de meer oppervlakkige laag, maar met 'oppervlakkig' bedoel ik niet dat het niet waardevol is om op die laag te werken. Het is vaak een goede eerste stap en ook nadien blijvend ondersteunend in je proces. Maar het werkt maar tot op een bepaald niveau. Je maakt je hoofd vooral wat rustiger en dat doet al deugd.
Voorbeelden van technieken in deze laag zijn:
- Meditatie: Vooral een begeleide meditatie die je in je lichaam brengt kan zeer rustgevend zijn. Of een bodyscan-meditatie bijvoorbeeld. Let wel: je mediteert met je hoofd, daarom is het eerder een trucje, en geen blijvend zakken in je lichaam.
- Journaling: wanneer je hoofd heel druk is kan het deugd doen om een soort van 'braindump' te doen op papier. Door je gedachten op papier te 'ordenen' voel je vaak al een beetje meer ruimte in je overvolle hoofd. Dat verklaart ook waarom zoveel mensen graag met to-do lijstjes werken.
-
Beweging: Wanneer je vast loopt in je hoofd, breng dan je lichaam in beweging. Ga stappen, lopen, zwemmen, yoga, dansen.. doe iets. En kies iets waarvan je merkt dat het je hoofd tot rust brengt. Twee uur in het bos wandelen heeft weinig nut indien je dan gewoon 2u al wandelend piekert.
-
Praat erover: vaak blijven we alleen in ons gepieker. Wanneer je merkt dat je compleet vastloopt in je hoofd, praat dan met iemand die neutraal kan luisteren. Iemand die zonder oordeel kan aangeven dat je steeds dezelfde cirkels loopt en het misschien eens anders kan aanpakken is goud waard. En moest je iemand kennen die kan meevoelen in plaats van mee te denken.. bingo!
De tweede laag gaat meer in de diepte. Je gaat echt grondig terug je lichaam bewonen waardoor je 'duurzaam' uit je hoofd komt.
- Leer opnieuw voelen: je denken probeert je voelen te omzeilen. Maak contact met je gevoel. In tijden van zwaar piekeren, vraag jezelf dan af: "wat wil ik hier niet voelen?"
- Diepgaande traumaverwerking: Door de triggers en patronen in je leven aan te pakken, kom je bij het trauma of de overtuiging die eronder zit. Deze bestaansrecht geven en doorvoelen zorgt ervoor dat je minder ballast en dus meer ruimte hebt in je lichaam. En dan zak je er als vanzelf dieper in.
- Leer de Coping Mechanismes kennen die jou uit je lichaam houden: Je bent op een bepaald moment in je leven vanuit zelfbescherming in je hoofd gekropen. Kennis opdoen over hoe je dat doet, waarom en vooral hoe je het tegengaat, zorgt ervoor dat je stukje per stukje terug 'bij jezelf' komt.
- Ontmoet je saboteurs en ontdek je innerlijke conflicten: Ik doe het veel en graag tijdens mijn sessies; de innerlijke conflicten die jou onbewust tegenhouden ontdekken en uitvergroten. We hebben allemaal bepaalde stukken in onszelf die ons weghouden van dat wat we echt willen. Ontdekken hoe dat bij jou werkt, in dialoog gaan met die saboteurs of ten volle voelen waarom ze dat doen, zorgt ervoor dat ze kracht verliezen. Kracht die jij dan voor betere zaken kan inzetten.
- Je energiezintuig ontwikkelen: ik zou bijna durven zeggen dat dit een 'must' is voor de hoogsensitieve man en vrouw. Als HSP is dit jouw meest waardevolle zintuig, en zolang je het niet bewust leert gebruiken gaat het jou onbewust parten spelen en in de weg zitten. Wanneer jij op je energiezintuig kan vertrouwen, kan je je hoofd in functie van dit zintuig inzetten. Je beslissingen in het leven zullen veel juister zijn en piekeren wordt overbodig.
-
Je controledrang aanpakken. Leren vertrouwen op de flow van het leven zorgt ervoor dat je sneller en flexibeler kan meebewegen met wat zich aandient. Wanneer je daarbij ook ten diepste gelooft dat je alles aan zal kunnen zorgt dit voor een enorme veerkracht. Omdat we ons gepieker vooral gebruiken om risico in te schatten en veiligheid te zoeken, is 'vertrouwen' het perfecte medicijn voor een chronisch flipperkasthoofd.